آریل شارون، نخست‌وزیر اسبق رژیم صهیونیستی، بعد از ۸ سال کما، درگذشت.

آریل شارون، بعد از ۸ سال مقاومت با مرگ، سرانجام در پنجه‌ی آن گرفتار شد. وی در ۴ زانویه ۲۰۰۶ در اثر سکته‌ی مغزی دچار خونریزی مغزی شد و از آن تاریخ، در کما فرو رفت و سرانجام در روز پنج شنبه، اندام‌های حیاتی وی به طور کلی از کار افتاد و در ‌‌نهایت، بعد از ۸ سال مبارزه، روز شنبه، تسلیم مرگ شد. 

آریل شارون، در سال ۱۹۲۸ در شهرک یهودی نشین «کفر ملال»، که به دستور انگلیس ساخته شده بود، به دنیا آمد. او اولین نخست وزیر اسرائیل می‌باشد. به عنوان یک سیاستمدار تندرو اسرائیلی، از طرفی، به نظر برخی اسرائیلی‌ها، یک قهرمان بود، از سوی دیگر، بسیاری دیگر او را مانع و سدّی در مقابل صلح می‌دانستند. اما به هر تقدیر، این سیاستمدار جدالی، عامل اصلی حمله به جنوب لبنان و قتل‌عام سال ۱۹۸۲ شناخته شده است. 

مادرش اهل روسیه و پدرش، یک یهودی مهاجر بود که از هلند وارد سرزمین فلسطین شده بود. 

در سال ۱۹۸۳، به سبب قتل عام افراطی اردوگاه‌های صبرا و شتیلا در لبنان، از سوی کمیسیون ویژه‌ی قضائی اسرئیل مجبور به استعفا شد. 

در سال ۱۹۴۲، به عنوان عضو «هاگانا» که یک تشکیلات شبه نظامی محلی یهودی برای دفاع و حمایت از امنیت شهرک‌های یهودی نشین است، برگزیده شد. وی در آن موقع ۱۴ سال سن داشت. 

در سال ۱۹۴۸، نبرد اورشلیم با اردن را تجربه کرد و در جنگ «لاترون» دستگیر و سپس در نتیجه‌ی مبادلات اسراء در مرحله‌ی دوم آزاد گردید. 

وقتیکه جنگ خاموش شد، شارون فعالیت‌های نظامی را‌‌ رها کرد و در دانشگاه عبری اورشلیم ادامه‌ی تحصیل داد. بعد از اتمام تحصیلات، بار دیگر در سال ۱۹۵۳ به صف نظامیان پیوست و به تشکیل یک گروه مجهز نظامی به نام «واحد ۱۰۱» دست زد. این واحد، به دلیل حملات متعدد و نیز کشتار دسته جمعی «قیبیا» در پائیز ۱۹۵۳، که به تبع آن ۱۷۰ غیر نظامی اردنی قتل عام گردیدند، منحل شد. 

در سال ۱۹۷۱، شارون رهبری عملیات سرکوبگرانه‌ی برای نابودی سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) در نوار غزه را بر عهده گرفت. دو سال بعد، شارون بار دیگر به دنیای سیاست روی آورد و با همکاری گروهی از همفکران خود، حزب جناح راست «لیکود» را تاسیس نمود. 

در سال ۱۹۸۲، شبه نظامیان مسیحی، با کمک اسرائیل، قتل عام اردوگاه صبرا و شتیلا در بیروت را مرتکب شدند. اپوزوسیون اسرائیل، خواستار تشکیل کمیته‌ی بررسی این قتل عام شد. 

این کمیته شارون را به اتهام سهل انگاری در کنترل کشتار‌ها و عدم توجه به هشدار‌ها برای متوقف کردن جنگ متهم کرد. شارون اتهامات را نپذیرفته بود اما بنا به اصرار کمیته، مجبور به استعفا از مقام خود تحت عنوان وزیر دفاع گردید. علیرغم آن، این کمیته، هنوز مسئولیت کامل قتل عام‌ها را به وی نسبت نداده است. 

در سال ۲۰۰۰، شارون یک دیدار تحریک آمیز از مسجد القصی به عمل آورد که در نتیجه‌ی این بازدید هدفمند، درگیریهای خونینی بین اسرائیلی‌ها و فلسطینیان صورت گرفت و ۲۰ فلسطینی کشته و ۱۰۰ نفربه شدت مجروح گردیدند. در پی این حادثه، فلسطینیان به تظاهرات پرداخته و در مقابل آنچه که آن‌ها آن را «بی‌حرمتی به حرم شریف» از سوی شارون می‌دانستند، به اعتراض برخاستند. این حرکت شارون، سبب ایجاد زدوخوردهای خونین بعدی بین اسرائیل و فلسطینیان گردید و همین روند، در را بر روی «انتفاضه‌ی دوم فلسطینیان» گشود. تنش‌های بین یهودیان و فلسطینیان بعد از آن دیدار نامبارک، به مدت چهار سال به طول انجامید و در این مدت، بیش از ۹۰۰۰ فلسطینی کشته شدند. 

در سال ۲۰۰۵، شارون از حزب لیکود جدا شد تا «کادیما» را به هدف جدایی از غزه تاسیس کند. تصمیمی که باعث شد تا گروهی در مقابل او بایستند و سرانجام خواستار سرنگونی او شدند. 

اغما

وی در ۴ ژانویه ۲۰۰۶ در اثر سکته‌ی مغزی دچار حملات شدید شد و متعاقب آن، خونریزی مغزی، باعث بی-هوشی او گردید. 

در سال ۲۰۰۸، پزشکان معالج وی در یک گفت‌و‌گوی رادیوی اعلام کردند که او در حالت نیمه هوشی به سر می‌برد، به طوری که درد را احساس می‌کند و نسبت به صدای خویشاوندان خود واکنش نشان می‌دهد. اما در وضعیت بحرانی بسر برده و هیچ بهبودی در این خصوص حاصل نشده است. 

در ۱۲ نوامبر ۲۰۱۰، شاورن به مدت ۴۸ ساعت به منزلش انتقال داده شدتا شروع دیدارهای بعدی او از خانواده‌اش باشد. 

آریل شارون، به جنایات متعددی از جمله موارد زیر متهم است: 

-کشتار دسته جمعی قیبیا ۱۹۵۳

-قتل و شکنجه‌ی زندانیان مصری ۱۹۶۷

-حمله و تجاوز به بیروت ۱۹۸۲

-کشتار دسته‌جمعی اردوگاه صبرا و شتیلا ۱۹۸۲

-قتل عام جنین ۲۰۰۲